charakter i zakres żądania

Decyzją z dnia (...) maja 2011 r. nr (...) Wojewoda (...) odmówił B. B. s. W., A. R. i S. C. potwierdzenia prawa do rekompensaty za majątek ziemski (...), pozostawiony przez W. B. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w gminie (...), powiat (...), byłe województwo (...). Z uzasadnienia ww. decyzji wynika, że powodem odmowy przyznania rekompensaty było złożenie przez strony postępowania wniosku o potwierdzenie tego prawa po terminie wskazanym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia mienia poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1418).
Od ww. decyzji organu wojewódzkiego odwołania do Ministra Skarbu Państwa wnieśli, B. B. s. W. oraz A. R. Zdaniem skarżących fakt złożenia przez nich wniosku z uchybieniem terminu wskazanego w ustawie zabużańskiej nie powinien skutkować odmową przyznania im prawa do rekompensaty, ponieważ wniosek w przedmiotowej sprawie złożył, z zachowaniem terminu, inny spadkobierca właściciela mienia zabużańskiego - E. B., co zdaniem odwołujących się powinno spowodować pozytywne rozpatrzenie przez Wojewodę także ich wniosków. Ponadto B. B. s. W. podniósł argument, że E. B., będący jednym z jego pełnomocników, składając swoje wnioski o rekompensatę działał także w jego imieniu, co oznacza, że skarżącego wniosek został złożony w terminie.
Minister Skarbu Państwa decyzją z dnia (...) lipca 2011 r. nr (...) uchylił decyzję Wojewody (...) z dnia (...) maja 2011 r. w całości, odmawiają jednocześnie B. B. s. W. oraz A. R. potwierdzenia prawa do rekompensaty.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że z treści art. 5 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. wynika, że złożenie przez stronę wniosku o rekompensatę po dniu 31 grudnia 2008 r., skutkuje koniecznością wydania przez organ wojewódzki decyzji o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty.
W ocenie Ministra Skarbu Państwa, materiał dowodowy zebrany w sprawie świadczy jednoznacznie o tym, że postępowania złożyły wnioski o rekompensatę za mienie nieruchome pozostawione na (...) przez ich poprzednika prawnego W. B. w dniach (...) marca 2009 r. (B. B. s. W.) i (...) marca 2009 r. (A. R.), a więc po terminie wymienionym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
O przyznanie rekompensaty z tego samego tytułu ubiega się również inny spadkobierca W. B. - E. B. (wnioski z dnia (...) grudnia 1990 r. i (...) grudnia 2008 r.). Ze względu na złożenie wniosku w terminie, sprawa E. B. została przez Wojewodę (...) objęta osobnym postępowaniem i dotychczas nie rozstrzygnięto jej decyzją administracyjną.
Ponieważ wniosków o rekompensatę nie złożyli także poprzednicy prawni B. B. s. W. i A. R., to w przedmiotowej sprawie potwierdzenie stronom prawa do rekompensaty jest niemożliwe. Zdaniem organu odwoławczego, za błędne należy uznać zawarte w odwołaniach twierdzenie stron, że w przypadku ubiegania się o rekompensatę przez kilku spadkobierców właściciela mienia zabużańskiego, złożenie przez jednego z tych spadkobierców wniosku o potwierdzenie tego prawa we własnym imieniu w ustawowym terminie, powoduje konieczność pozytywnego rozpatrzenia wniosków złożonych przez łódź adwokat pozostałe osoby po terminie. Organ drugiej instancji stanął również na stanowisku, że wbrew twierdzeniu zawartym w piśmie E. B. z dnia (...) kwietnia 2011 r., jego wnioski o potwierdzenie prawa do rekompensaty z dnia (...) grudnia 1990 r. i (...) grudnia 2008 r., zostały złożone wyłącznie w jego własnym imieniu. Świadczy o tym zarówno treść tych wniosków jak i fakt, że pełnomocnictwa udzielone E. B. przez B. B. s. W. i A. R. zostały przekazane dopiero wraz z pismem z dnia (...) kwietnia 2011 r., a zatem w chwili składania wniosków o rekompensatę E. B. nie był pełnomocnikiem B. B. s. W. i A. R, w związku z czym nie mógł skutecznie złożyć wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty w ich imieniu.
Organ wskazał ponadto, że zaskarżona decyzja została skierowana do osoby zmarłej. Jak wynika bowiem z akt sprawy decyzja organu pierwszej instancji została wysłana do S. C., która zmarła w dniu (...) marca 2011 r., Decyzja taka jest więc obarczona wadą nieważności wyszczególnioną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i nie wywołuje skutków prawnych. Minister wskazał jednak, że w postępowaniu odwoławczym organ wyższej instancji nie może zastosować sankcji nieważności i wyeliminować z obrotu prawnego wadliwej decyzji, gdyż postępowanie odwoławcze ma pierwszeństwo przed postępowaniem prowadzonym w trybie nadzoru.
Skargę na powyższą decyzję Ministra Skarbu Państwa złożyli do Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Warszawie A. R. i B. B. s. W.
W swojej skardze A. R. zarzuciła organowi naruszenia art. 7-9, art. 75, art. 77, art. 80 i art. 107 § 1 k.p.a., poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy oraz art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. poprzez uznanie, że w sprawie nie zostały spełnione wymogi określone w art. 5 ust. 1 ww. ustawy. Zdaniem skarżącej zasadnicze znaczenie ma w sprawie fakt, że organy administracyjne niezasadnie ustaliły, że E. B. składając wnioski o rekompensatę (z dnia (...) grudnia 1990 r. oraz (...) grudnia 2008 r.) złożył je wyłącznie we własnym imieniu. Organ mając wątpliwość co do istnienia pełnomocnictwa winien tą kwestię dogłębnie wyjaśnić. Ponadto zdaniem skarżącej, organy administracji wiedząc o osobach mogących być stronami postępowań w sprawach uzyskania rekompensaty, powinny informować zainteresowanych o istniejących uprawnieniach, zwłaszcza zaś w perspektywie ograniczeń czasowych do realizacji tych uprawnień.
Z kolei drugi ze skarżących B. B. s. W., zarzucił Ministrowi naruszenie art. 32, art. 75, art. 77 § 1, art. 90 oraz art. 28 k.p.a. oraz art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r.
Skarżący wskazał, że jego syn B. B. s. B. złożył w jego imieniu w dniu (...) grudnia 2008 r. wniosek o rekompensatę. Wojewoda bezpodstawnie uznał, że pełnomocnik działał we własnym imieniu. Organ nie zażądał wyjaśnień, nie wezwał również do przedłożenia pełnomocnictwa, którego udzielił swojemu synowi. Uznał za to bezpodstawnie złożone (w związku z opieszałością organu) pismo skarżącego z dnia (...) marca 2009 r. za wniosek rekompensacyjny. Ponadto zdaniem skarżącego z chwilą złożenia wniosku przez E. B., organ powinien wezwać do wzięcia udziału w postępowaniu wszystkich pozostałych uprawnionych.